Aktualności

Wielkanoc nazywamy Niedzielą Zmartwychwstania Pańskiego, bo nasz Pan Jezus Chrystus zmartwychwstał w niedzielę. Słowo „Wielkanoc” (czyli wielka noc) wskazuje natomiast na fakt, że cud zmartwychwstania dokonał się nad ranem, o świcie. Na pamiątkę tego najważniejszego cudu wczesnym rankiem w Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego odbywa się uroczysta procesja z Najświętszym Sakramentem. Obrzędy liturgii zaczynają się przy Grobie Pańskim. Stamtąd kapłan wynosi Najświętszy Sakrament i w procesji niesie go trzy razy wokół kościoła dla podkreślenia tajemnicy, że ten sam Chrystus, który tego dnia zmartwychwstał, jest z nami w Najświętszym Sakramencie. Wszystko odbywa się przy triumfalnym biciu dzwonów, z udziałem wszystkich zgromadzonych, którzy śpiewają pieśni o zmartwychwstaniu Pana Jezusa. W procesji niesione są chorągwie, feretrony i symbole zmartwychwstałego Chrystusa, tj. Figura Zmartwychwstałego i Paschał, dzieci natomiast sypią kwiatki przed Najświętszym Sakramentem.

Wigilia Paschalna rozpoczyna uroczysty obchód Wielkiej Nocy -Paschy naszego Pana, Jego przejścia ze śmierci do życia. Tę Noc rozświetla Zmartwychwstały Chrystus, Słońce sprawiedliwości, Pan Życia i śmierci. Oto Dobra Nowina dla nas „Chrystus Pan Zmartwychwstał, śmierć została pokonana. Gdzież jest o śmierci Twoje zwycięstwo” – wołamy za św. Pawłem.

Pochylając się nad Księgą życia – Pismem Św. dziś przywołujemy historię zbawiania ludzkości; historię, w którą wkroczył Bóg, by ocalić człowieka od śmierci. Stajemy się nijako naocznymi świadkami paschy – przyjścia Pana, wielkich dzieł, jakich On dokonał na przestrzeni czasu. Rozważamy dziś wiele aspektów owego przyjścia:

• przez wody Morza Czerwonego i wodę Chrztu;
• ze śmierci do życia;
• z ciemności do światła;
• z upadku do życia chwały.

Wypełnieniem wydarzenia paschalnego, jego punktem kulminacyjnym jest Tajemnica Męki, Śmierci i Zmartwychwstania naszego Pan, Jezusa Chrystusa.

Przebogata jest treść całej dzisiejszej Liturgii obfitującej w symbole życia: światła, słowa, wody i uczty. Znaki te stanowią również główną treść kolejnych części liturgii:

• Liturgii Światła, podczas której zostaje poświęcony Paschał symbolizujący Chrystusa, wiekuistą światłość świata, który zapalony zostaje wniesiony do świątyni.
• Liturgii Słowa z uroczystym Alleluja.
• Liturgia chrzcielna z poświęceniem wody i odnowieniem przyrzeczeń chrzcielnych
• Liturgii Eucharystycznej.

Niech obchód Liturgii Wielkiej Soboty będzie dla nas doświadczeniem Boga żywego, który jest, który był, i który przychodzi.

O tej godzinie, o której kiedyś na dziedzińcu świątyni jerozolimskiej zabijano paschalne baranki, na Krzyżu, za miastem umierał Jezus, Baranek, który na swoje ramiona wziął grzechy nas wszystkich. Była to godzina dziewiąta (według rachuby czasu wtedy stosowanej), czyli nasza godzina trzecia, popołudnie Wielkiego Piątku. Idąc za tradycją pierwszych wieków, Kościół święty nie sprawuje dziś Eucharystii. Trwa w milczeniu i patrzy na Krzyż – Drzewo, na którym zawisło zbawienie świata, na którym nasz Pan złożył prawdziwą Ofiarę Ciała i Krwi swojej Przenajświętszej.

Ponieważ był dzień przygotowania Paschy, ciało Pana Jezusa zdjęto z Krzyża i złożono pospiesznie w grobie. Wspominając tamto wydarzenie, na zakończenie liturgii przenosi się  Najświętszy Sakrament do Grobu Pańskiego. Tej nocy i jutro, w Wielką Sobotę, będziemy trwać przy Nim na modlitwie, aby plon Jezusowej śmierci był dla nas siłą, abyśmy Jego mocą codziennie wstawali z grobu naszych grzechów.

Rozpoczynamy dzisiaj Święte Triduum Paschalne – dni, w których rozważamy przejście Pana Jezusa przez mękę i śmierć do chwały zmartwychwstania. W Wielki Czwartek, nasze serca i myśli biegną w stronę Wieczernika, tam gdzie Chrystus sprawuje ze swoimi uczniami Ostatnią Wieczerzę. Tamten wieczór był dla Żydów wyjątkowym świętem – Paschą na cześć Pana. Przaśny chleb na stole, gorzkie zioła i baranek – to wspomnienia nocy, w której Bóg wyzwolił swój naród z „mocy faraona”. W tamten błogosławiony wieczór także Pan Jezus i uczniowie świętują Paschę, pamiątkę wyjścia z niewoli egipskiej. Ale oto w pewnym momencie dokonuje się rzecz niezwykła. Nasz Pan mówi: „Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje”, „Bierzcie i pijcie, to jest Krew moja”. Ostatnia Wieczerza jest dla całego Kościoła pamiątką ustanowienia Eucharystii i kapłaństwa.

Po skończonej Wieczerzy Pan Jezus udaje się ze swoimi uczniami do Ogrójca, aby tu spędzić ostatnią noc na modlitwie – na modlitwie samotnej, bo zabraknie Mu nawet przyjaznej bliskości Apostołów. Tylko pot i krople krwi będą spływać z Jego czoła udręczonego śmiertelnym lękiem. Wkrótce nasz Pan zostanie pojmany, zaprowadzony przed Sanhedryn, a następnie przez całą noc osadzony w więzieniu, gdzie straż będzie znęcać się nad Nim. Na pamiątkę tych bolesnych dla Chrystusa godzin, na zakończenie Mszy św. przenosi się Najświętszy Sakrament do „ciemnicy”. Następnie wierni adorują Pana Jezusa, towarzysząc Mu w bólu, smutku i opuszczeniu.